HIMERA

I.

HIMERA

Siciliae Graeca urbs, Stesichori poetae patria, ad Thermas urb. et Himeram fluv. quem veteres per summum errorem putavêrunt eundem esse, et ex eodem fonte oriri cum altero Himera, nunc Salso, qui in Mer. fluit inter Gelam, et Agrigentum. Vide Antigon, in mirandis et P. Melam, et Solin. et Vibium, et Vitruv. Quin licet utriusque fontes ex Nebrode monte ebulliant, distant tamen ab invicem fere quadraginta milibus. Himerenses autem soli Graecorum, aetate Thucydidis, ad mare Tyrthenum habitabant. Urbem a Zanclaeis conditam Strab. l. 6. p. 272. ad Occas. Himerae amnis, cum floruiset per Annos 140. Poeni Duce Annibale solo aequarunt, A. A. C. minime quadringenris. Sed in altera parte fluminis iidem biennio post, ut habet Diod. Sic l. 13. καταλέξαντες τῶ πολιτῶν τινὰς, καὶ τῶ ἄλλων Λιβύων τοὺς βουλομένους, ἔκτιςαν πρὸς αὐτοῖς τοῖς θερμοῖς ὕδαςι πόλιν, ὀνομάςαντες Θερμὰ, h. e. Volonum ex civibus aliisque Afris delectu habito, novam ad ipsas calidas aquas urbem condidêrunt, quam Thermas appellarunt. Has porro aquas, fabuloso heroum aevo iam innotuisse Graecis, patet ex Diod. Sic. qui l. 4. narrat Herculem, cum Siciliae litora peragraret, et a Peloro, iret ad Erycem, τὰς ῃύμφας ἀνεῖναι θερμὰ λουτρὰ πρὸς την` ἁνάπαυςιν τῆς κατὰ την` ὀδοιπορίαν γενομένης αὐτῷκακοπαθείας. Τούτων δὲ ὄντων, διττῶν τὰ μὲν Ι῾μεραῖα, τὰ δὲ Ε᾿γιςταῖα προςαγορεύεται, την` ὀνομαςίαν ἔχοντα ταύτην ἀπὸ τῶ τόπων. Nymphas calida illa balnea excitasse, quibus contractam ex itinere lassitudinem allevaret. Quae bina cum sint, illae Himerensia, haec Egestana dici, nomine facto a locis. Inde Pindar. Olymp. 12. Ergoteli Himerensi:

Θερμὰ νυμφᾶν λουτρὰ βαςτάζεις

Ο᾿μιλέων παῤ οἰκείαις ἀρούραις.

Calida nympharum balnea extollis

Versans apud domestica arva.

Ubi Scholiastes: Τὰ εν τῇ Σικελίᾳ θερμὰ λουτρὰ τῆς Ι῾μέρας πόλεως λέγεται Α᾿θηνᾶν ἀναδοῦναι εἰς ἀνάπαυςιν Η῾ρακλεῖ, ἠ νίκα ἐκεῖ ἐφάνη: τινὲς δὲ νύμφας, ὡς καὶ Πίνδαρος, Calida Himerae urbis in Sicilia balneae Minervam aiunt aperuisse Herculi in laborum recreationem, cum illuc pervenisset; Alii autem nymphas, ut et Pindar. Ab his aquis Himerae nomen. Res manifesta, cum Syris hamar sit incalescere. Nic. Lloyd. Plin. l. 3. c. 8.

II.

HIMERA

amnis Siciliae, unus ex maximis, a quo Siciliam dividi fere mediam rradunt, Polyb. in Excerptis Legat. c. 1. Liv. l. 24. c. 6. et Strabo l. 6. p. 266. Eiusdem nominis alter est fluv. ad Himeram urbem, et Thermas Himerenses, influens in mare Thuscum, Ferr. Vide supra. Hic Baudr. nunc Termini dicitur: Vallem Demonae separat a Valle Mazarae, et in mare Tyrrhenum se exonerat, fere 25. mill. a Panormo in Ort. Ad huius ostia Himera urbs est. Hi ambo fluvii cum diversos fontes habeant, et ab invicem valde dissitos, quadraginta sc. milibus, tamen quia sunt eiusdem nominis, et ex eodem monte oriuntur, a veteribus crediti sunt non nisi unum habere fontem. Sil. Ital. Punic. Bell. l. 14. v. 233. et seqq.

—— Quâ mergitur Himera ponto

Aeolio, nam dividuas se scindit in oras,

Nec minus occasus petit incita, quam petit ortus,

Nebrodes gemini nutrit divortia fontis.

P. Mela l. 2. c. 7. De amnibus Himerae referendus, quia in media admodum ins. ortus, in diversa decurrit, scinendsque eam utrinque alto ore in Libycum, alto in Thuscum mare devenit. Vibius: Himero opp. Thermitanorum dedit nomen Himerae. Hoc flumen in duas scindi partes ait Stesichorus, unâ in Tyrrhenum mare, alterâ in Libycum decurrere. Proinde cum Himera Thuscus, et Himera Libycus (sic enim liceat distinguere), diversi sint saporis, ille dulcis, hic salsi, subamari; id inter miracula referunt, quod unus idemque fluv. pro diversitate regionum, aliter atque aliter sapiat. Antigon. in mirandis: Περὶ δὲ ποταμῶν καὶ κρηνῶν, Λύκον μέν φηςι λέγειν τὸν Ι῾μέραν ἐκ μιᾶς πηγῆς χιζόμενον, τὸ μὲν ἁλυκὸν τῶ ῥείθρον ἔχειν, τὸ δὲ πότιμον. De fluminibus et fontibus Lycum ait perhibere, Himeram ex uno fonte in duos scindi alveos, alterumque fluv. esse salsum, alterum potabiliem. Vitruv. l. 8. c. 3. Uti in Sicilia flumen est Himera, quod a fonte cum est progressum, dividitur in duas partes. Quae pars profluit contra Aetnam, quod per terrae dulcem sucum percurrit, est infinitâ dulcedine: altera pars, quae per eam terram currit, unde sal foditur, salsum habet saporem. Quae pars profluit contra Aetnam, i. e. Himera Tuscus, qui reversa est dulcissimus, cum alter nullo modo sit potabilis, hodieque Salsi dicatur, ab insigni salsugine. Itaque, inverso rerum ordine, Solin. Tusco tribuens, quod Libyci erat proprium, Himeram, inquit, caelestes mutant plagae: Amarus denique est dum in Aquilonem fluit, dulcis ubi ad Mer. flectitur. Iam de nomine dicendum. Tusco, a Calore, ut supra diximus: At Libyco nomen est ab amaritudine aquarum. Hebraeis quippe verbum hemar est πικραίνειν amarum reddere, vel amaricare, quo verbo utuntur Theologi post vulgatum interpretem Apocal. c. 10. v. 9. Idem Nic. Lloyd.